رابطه و رویکرد خدا پرستانه

رابطه و رویکرد کسی که قوانین خداوندی را بین خود و دیگران حائل می سازد چگونه رابطه ای است ؟
...
در هر رابطه انسان با انسان ، نوعی تظاهر و رویکرد ، نوعی منطق و استدلال ناگفته حاکم است .
هر نمود اجتماعی و عمومی انسان ، هر کنش و عمل اش ، هر رفتار اش ، بیانگر موضع خاصی نسبت به دیگران می باشد ، برخی رفتارها اساسا برای تعیین موضع و رویکرد می باشند .
مثلا کسی که برای خودش دشمن می تراشد با زبان بیزبانی می گوید :  "ببینید من آن قدر مهم هستم که دشمن دارم " ! .
در فرهنگ عامه و روابط اجتماعی متداول ، آدم "با شعور" و "فهمیده"  کسی است که این تظاهرات ، این نمود ها ، را بخوبی درک کرده و واکنش مناسب و متناسب بدان ها نشان می دهد .
...
در رابطه میهمان و صاحبخانه چنین رویکردهایی می تواند حاکم باشد :
[[ من به تو تعارف می کنم ، اصرار می کنم ، ولی اصرار من واقعی نیست بلکه جنبه اکرام و بزرگ داشت  دارد ، بدان معنی است که من مافوق توانایی ها و مقدورات ام تلاش می کنم تا رضایت خاطر تو را جلب کنم .
بدین خاطر تو نیز اندازه نگاهدار و هر چه پیشکش کردم  نپذیر و هر چه پیشنهاد دادم قبول نکن ! . ]]
و این رل بازی کردن دو طرفه بازی دلچسبی برای طرفین فراهم می آورد که از کشدار شدن آن ، هر دو لذت می برند ، احساس خوشبختی می کنند .
حال ، بدین سیاق ، منظور از این رفتار و گفتار در روابط عادی روزمره بین مردم چیست :
خدا وکیلی
حضرت عباسی
بینی و بین الله
خدایی اش
یه جوری که هم خدا راضی باشد و هم پیغمبر خدا
راضی ام به رضای خدا
 ...