کاربرد و کارکرد آن در گذشته چه بوده است .
از لحاظ تاریخی مدارک و مستندات معتبری داشته یا بنا به گفته آقای گنجی "برساخته" شده است .
مفهوم امام زمان ی که امروزه در جامعه ما مورد کاربرد قرار می گیرد ، دارای کاربردهای زیر می باشد :
برای توجیه انفعال و اقدام نکردن در زمینه هایی که از جنبه های عقلی و منطقی ، به روشنی ، فرد اقدام مناسبی در آن زمینه بایستی انجام دهد .
از دوران کودکی فرد با ترتیبی بودن امور آشنا می شود .
یاد می گیرد هر زمان که آمادگی یا تمایل انجام کاری یا بعهده گرفتن مسئولیتی را ندارد بجای تلاش برای توجیه و استدلال در آن زمینه ، و تحلیل و ... ، علت عدم اقدام خودش را با فرافکنی ، به اقدام توسط شخص دیگری یا رخ دادن وضعیت خاص ، گره بزند .
البته در این زمینه بحث و گفتگو فراوان شده است ، اما موضوعی که من قصد دارم به آن اشاره کنم این است که :
با این مفهوم و کارکرد ، تنها اقشار مذهبی نیستند که امام زمانی برای انفعال و بی عملی دارند ، بلکه تمام گروه ها و دسته بندی ها چنین دست آویزی برای خودشان یافته اند .
برای نمونه :
اصلاح طلبان و رفتار آن ها ، برای سکولارها و سایر بظاهر فعالان سیاسی همین کاربرد را داشته است :
این دوستان با وجودی که در تحلیل های شان اصلاح طلبان حکومتی را متهم به "اپوزیسیون دولتی" بودن می کنند ، ولی وقتی قرار می شود در مورد اقدامی که خودشان انجام داده یا قرار است انجام دهند گفتگو یا اندیشه کنند ، بلافاصله در محاورات عنوان میگردد که : اصلاح طلبان چنین کرده یا چنان نکرده اند !؟
یا گفته می شود : مردم دوباره فریب اصلاح طلبان حکومتی را خورده اند (عذر بدتر از گناه !) .
تو گویی همین اصلاح طلبان حکومتی قرار است اقدامی عملی در راستای تغییر رفتار حاکمیت انجام دهند .
از دیگر دست آویزهای انفعال فعالان عرصه سیاسی اجتماعی مان :
"لزوم انجام کار اجتماعی و زمینه سازی فرهنگی" است .
هر چند که در اصل و بن و ریشه مطلب و گزاره هیچ تردیدی وجود ندارد ، اما نکته مورد اشاره اینجاست که فعالان سکولار دموکرات عزیز جایی که بایستی اقدام عملی انجام داده یا گامی بردارند ، خود و اطرافیان را این گونه دلداری می دهند که : "حالا حالاها کار فرهنگی و زیربنایی بایستی انجام شود"
از دوران کودکی فرد با ترتیبی بودن امور آشنا می شود .
یاد می گیرد هر زمان که آمادگی یا تمایل انجام کاری یا بعهده گرفتن مسئولیتی را ندارد بجای تلاش برای توجیه و استدلال در آن زمینه ، و تحلیل و ... ، علت عدم اقدام خودش را با فرافکنی ، به اقدام توسط شخص دیگری یا رخ دادن وضعیت خاص ، گره بزند .
البته در این زمینه بحث و گفتگو فراوان شده است ، اما موضوعی که من قصد دارم به آن اشاره کنم این است که :
با این مفهوم و کارکرد ، تنها اقشار مذهبی نیستند که امام زمانی برای انفعال و بی عملی دارند ، بلکه تمام گروه ها و دسته بندی ها چنین دست آویزی برای خودشان یافته اند .
برای نمونه :
اصلاح طلبان و رفتار آن ها ، برای سکولارها و سایر بظاهر فعالان سیاسی همین کاربرد را داشته است :
این دوستان با وجودی که در تحلیل های شان اصلاح طلبان حکومتی را متهم به "اپوزیسیون دولتی" بودن می کنند ، ولی وقتی قرار می شود در مورد اقدامی که خودشان انجام داده یا قرار است انجام دهند گفتگو یا اندیشه کنند ، بلافاصله در محاورات عنوان میگردد که : اصلاح طلبان چنین کرده یا چنان نکرده اند !؟
یا گفته می شود : مردم دوباره فریب اصلاح طلبان حکومتی را خورده اند (عذر بدتر از گناه !) .
تو گویی همین اصلاح طلبان حکومتی قرار است اقدامی عملی در راستای تغییر رفتار حاکمیت انجام دهند .
از دیگر دست آویزهای انفعال فعالان عرصه سیاسی اجتماعی مان :
"لزوم انجام کار اجتماعی و زمینه سازی فرهنگی" است .
هر چند که در اصل و بن و ریشه مطلب و گزاره هیچ تردیدی وجود ندارد ، اما نکته مورد اشاره اینجاست که فعالان سکولار دموکرات عزیز جایی که بایستی اقدام عملی انجام داده یا گامی بردارند ، خود و اطرافیان را این گونه دلداری می دهند که : "حالا حالاها کار فرهنگی و زیربنایی بایستی انجام شود"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر