مبانی فقهی وطنی : قاعده "خوم دیدمش" !

مبانی فقهی وطنی ! :

باب مالکیت

فصل اول : احراز مالکیت بر اشیاء بلاصاحب

قاعده اول : قاعده " خُـوم دیـدُمِـش "

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
بارها دیده شده است در مالکیت اشیائی که تفرج کنندگان (توریست ها) در حواشی سد زاینده رود و ارتفاعات چهارمحال و بختیاری از خود بر جای می گذارند ، اختلاف افتاده و منجر به نزاع و کشت و کشتار گردیده است !؟ .
لذا بر آن شدیم با تبویب و تقریر مبانی فقهی مالکیت در باب اشیاء بلاصاحب ! در رفع این معضل بزرگ ، قدمی [بزرگ] برداریم .
هزاران سال است در روستاهای اطراف تفرجگاه های عمومی اِعمال این قاعده رایج می باشد .
به مجردی که دو چوپان شی ء بلاصاحبی را در ناحیه ای مشاهده نمایند ، به اتفاق به سمت آن شیء حرکت نموده ، هر کدام سعی در تصاحب زودتر آن می نمایند .
چنانچه شیء مال دندان گیری باشد فردی که دیرتر به محل رسیده است اعتراض خود را با بر زبان آوردن " خُوم دیدُمِش" ابراز می دارد (به معنی "خودم آن را دیدم" ، یعنی به طرف مقابل یادآوری می کند که در این مورد حق تصرف با کسی است که زودتر شیء را مشاهده نموده ) .
در زمینه نحوه ابراز حق (سابقه دیدن ) ، بین فقهای وطنی {خودمانی} اختلاف می باشد ! ، پاره ای  متقدمین ! ، معتقدند بایستی عینا عبارت "خُوم دیدُمش"  ، با همان لهجه و رسم الخط بر زبان جاری گردد تا منشاء اثر واقع گردد ، ولی  بعضی از متاخرین ! گامی فراتر نهاده و تصریح بدان به هر زبان و لهجه ای را جایز می دانند ( مثلا : خودم دیدَم اَش ! ) .
...