اتفاقا ، مردم ما مطالبه گر هستند ! .
فقط یک تفاوت کوچک دارد و آن هم اینکه جابجا مطالبه می کنند ! :
یعنی حوایج و خواست های این دنیای شان را از سیستم حاکم بر آن دنیا (آخرت) مطالبه می کنند .
و خواست ها و نیاز های آخرتی شان را از این دنیا و حاکمانی که بر این دنیای آن ها سلطه دارند مطالبه می کنند .
البته این جابجایی به همین راحتی و تصادفی اتفاق نیفتاده است ! .
از زمانی که طفل اشاره کردن را یاد می گیرد و به مجردی که توانست مفهوم اشاره را درک کند ، همه با هم :
از پدر و مادر ، برادر و خواهر ، پدر بزرگ و مادر بزرگ ، عمه و خاله ، دایی و عمو ، معلم و ناظم ، رئیس و مرئوس ، خادم و مخدوم ، همه و همه ...
به شکلی یک نواخت و هماهنگ ، شروع می کنند در پاسخ نیاز های دنیایی او آدرس آخرت و آن دنیا را به او می دهند .
حتی برای این حواله کردن و منحرف ساختن مطالبات فرد ، سازوکار و تشکیلات ساخت یافته نیز بنا نموده و بر پا کرده اند .در عوض حل مسائل آخرتی او را به این دنیا حواله می دهند .
دست بر قضا ! :
برخلاف این که شاید طبق عادت انتظار داشته باشید که سازوکار روحانیت و آموزش های دینی را مسئول و متهم این نوع فرهنگ سازی و تربیت قلمداد نمایم ،
خیر ، برعکس ، در درجه اول این خانواده و پدر و مادر هستند که برای خلاصی و کاهش مطالبات کودک آدرس اشتباه به او می دهند .
و نیز ، آن ها بوده اند که در گذشته و به میزان زیادی هم اکنون سازوکار روحانیت را برای نهادینه ساختن و الگو سازی این آدرس دهی جابجا برپا نموده ، پشتیبانی کرده ، در منازل جای داده و ارج و قرب بخشیده اند .
بله در واقع به شکل دردناکی ما پدر مادر ها متهم گمراه سازی ( شاید ناخودآگاه) فرزندان مان هستیم .
زیرا در واقع کودک از آغاز مطالبه کردن را در خانه و از داخل گاهواره آغاز می کند .
در سرزمین خشکسالی ها ، قحطی و جنگ های پی در پی ، پدر و مادر ها چاره دیگری جز کاستن از میزان و دفعات مطالبه فرزندان به شکل مسالمت آمیز ندارند .
تکنولوژی و رفاه ، افزایش آگاهی و کاسته شدن از تعداد فرزندان ( که سهم بیشتری را برای فرزندان کم تعداد به همراه خواهد داشت ) ، می تواند کفه ترازو را معکوس نماید ، و چنین کرده است .
اما از دیگر سوی هر سازمان و سازوکاری که نهادینه و ساختیافته گردیده باشد در برابر تغییر و از هم پاشیدگی مقاومت می کند ، این قانونِ حاکم بر سازمان هاست قانون حاکم بر نهادهای بشری است . بنابراین شاید اکنون آسان تر بتوانیم مقاصد ( شاید ناخودآگاه ) متولیان آدرس دهی و نامگزاری را در مورد افزایش جمعیت و افزایش تشتت و درگیری ها و جنگ ها در جامعه درک کنیم .
-------------------------------------------------------
پی نوشت :
انشاالله درست می شود !
خدا کنه ! پاداش به بابایت بدهند برای ات دوچرخه می خریم ! .
آدم نبایستی ناشکری کند ! .
بچه های مردم را ببین نان خالی سق می زنند و تنبان ندارند بپوشند ! .
دعا کن پولدار بشیم ، برایت موتورسیکلت هم می خریم ! .
اگر خدا بخواهد همه چیز درست می شود ! .
حالا باشه تا ببینیم چه می شود ! ؟ .
مگر هفت ماهه به دنیا آمده ای ؟ ! .
. . .
یعنی حوایج و خواست های این دنیای شان را از سیستم حاکم بر آن دنیا (آخرت) مطالبه می کنند .
و خواست ها و نیاز های آخرتی شان را از این دنیا و حاکمانی که بر این دنیای آن ها سلطه دارند مطالبه می کنند .
البته این جابجایی به همین راحتی و تصادفی اتفاق نیفتاده است ! .
از زمانی که طفل اشاره کردن را یاد می گیرد و به مجردی که توانست مفهوم اشاره را درک کند ، همه با هم :
از پدر و مادر ، برادر و خواهر ، پدر بزرگ و مادر بزرگ ، عمه و خاله ، دایی و عمو ، معلم و ناظم ، رئیس و مرئوس ، خادم و مخدوم ، همه و همه ...
به شکلی یک نواخت و هماهنگ ، شروع می کنند در پاسخ نیاز های دنیایی او آدرس آخرت و آن دنیا را به او می دهند .
حتی برای این حواله کردن و منحرف ساختن مطالبات فرد ، سازوکار و تشکیلات ساخت یافته نیز بنا نموده و بر پا کرده اند .در عوض حل مسائل آخرتی او را به این دنیا حواله می دهند .
دست بر قضا ! :
برخلاف این که شاید طبق عادت انتظار داشته باشید که سازوکار روحانیت و آموزش های دینی را مسئول و متهم این نوع فرهنگ سازی و تربیت قلمداد نمایم ،
خیر ، برعکس ، در درجه اول این خانواده و پدر و مادر هستند که برای خلاصی و کاهش مطالبات کودک آدرس اشتباه به او می دهند .
و نیز ، آن ها بوده اند که در گذشته و به میزان زیادی هم اکنون سازوکار روحانیت را برای نهادینه ساختن و الگو سازی این آدرس دهی جابجا برپا نموده ، پشتیبانی کرده ، در منازل جای داده و ارج و قرب بخشیده اند .
بله در واقع به شکل دردناکی ما پدر مادر ها متهم گمراه سازی ( شاید ناخودآگاه) فرزندان مان هستیم .
زیرا در واقع کودک از آغاز مطالبه کردن را در خانه و از داخل گاهواره آغاز می کند .
در سرزمین خشکسالی ها ، قحطی و جنگ های پی در پی ، پدر و مادر ها چاره دیگری جز کاستن از میزان و دفعات مطالبه فرزندان به شکل مسالمت آمیز ندارند .
تکنولوژی و رفاه ، افزایش آگاهی و کاسته شدن از تعداد فرزندان ( که سهم بیشتری را برای فرزندان کم تعداد به همراه خواهد داشت ) ، می تواند کفه ترازو را معکوس نماید ، و چنین کرده است .
اما از دیگر سوی هر سازمان و سازوکاری که نهادینه و ساختیافته گردیده باشد در برابر تغییر و از هم پاشیدگی مقاومت می کند ، این قانونِ حاکم بر سازمان هاست قانون حاکم بر نهادهای بشری است . بنابراین شاید اکنون آسان تر بتوانیم مقاصد ( شاید ناخودآگاه ) متولیان آدرس دهی و نامگزاری را در مورد افزایش جمعیت و افزایش تشتت و درگیری ها و جنگ ها در جامعه درک کنیم .
-------------------------------------------------------
پی نوشت :
انشاالله درست می شود !
خدا کنه ! پاداش به بابایت بدهند برای ات دوچرخه می خریم ! .
آدم نبایستی ناشکری کند ! .
بچه های مردم را ببین نان خالی سق می زنند و تنبان ندارند بپوشند ! .
دعا کن پولدار بشیم ، برایت موتورسیکلت هم می خریم ! .
اگر خدا بخواهد همه چیز درست می شود ! .
حالا باشه تا ببینیم چه می شود ! ؟ .
مگر هفت ماهه به دنیا آمده ای ؟ ! .
. . .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر