تصویری به اشتراک گذارده بودم :
دوستی نوشت :
بهانه جالبی برای توجیه استبداد از جنس سکولاریسم نیست؛ همین بهانه ها را استبدادگرایان دینی نیز به نوعی دیگر بر پیکر اجتماع تنزیل کرده اند.
در پاسخ گفتم :
می تواند باشد .
دوستم نوشت :
جالب بودن یا نبودن این بهانه، مطرح نیست؛ بهانه بودنش مطرح است که منجر به استبداد شده است.
در پاسخ نوشتم :
نوشتم : در کدام مذهب تفسیر صواب داریم ؟
پاسخ دادند که :
از آن رو که مذهب ستیزی به بهانه خردورزی برای شما به یک ایدئولوژی تبدیل شده و بدتر از آن قربانی این ایدئولوژی گشته اید و بسان مذهبیان تمامیت خواه و انحصارگرا، خود را نه طالب حق، بلکه مالک آن میدانید و جز به جهان بینی زمینی خویش، قادر به داشتن جرعه ای حسن ظن به دیگر تفاسیر نیستید، طبیعی است که در هیچ مذهبی، هیچ تفسیری را صواب نبینید و نیابید و گفتگوی تان با هزاران چون من، عقیم بماند.
بهانه جالبی برای توجیه استبداد از جنس سکولاریسم نیست؛ همین بهانه ها را استبدادگرایان دینی نیز به نوعی دیگر بر پیکر اجتماع تنزیل کرده اند.
در پاسخ گفتم :
می تواند باشد .
دوستم نوشت :
جالب بودن یا نبودن این بهانه، مطرح نیست؛ بهانه بودنش مطرح است که منجر به استبداد شده است.
در پاسخ نوشتم :
اصل طرح طرح خوبی است
زیرا امروزه حتی در عالم سیاست و نیز در بحث های اجتماعی افراد از مفاهیم مذهبی برای تهدید و ترساندن یکدیگر استفاده می کنند
زیرا امروزه حتی در عالم سیاست و نیز در بحث های اجتماعی افراد از مفاهیم مذهبی برای تهدید و ترساندن یکدیگر استفاده می کنند
مثلا
شخصی برای "حسن یمانی" به عنوان نماینده امام زمان ( به اعتقاد بسیاری
دروغین ) را تبلیغ می کند ، وقتی می بیند دیگران توجهی نمی کنند ،
می گوید :
وقتی آقای مان آمد از کشته پشته خواهد ساخت
آن قدر می کشد که تا نعل اسب اش را خون می گیرد !
و از این قبیل .
وقتی آقای مان آمد از کشته پشته خواهد ساخت
آن قدر می کشد که تا نعل اسب اش را خون می گیرد !
و از این قبیل .
ایشان فرمودند :
به هرحال همه مذهبی اینگونه نمی اندیشند. تعمیم یک تفسیر، امر روایی نیست و تصدیق استبداد صرفا به منظور خنثی کردن یک تفسیر ناصواب، باختن انصاف و خلاف اخلاق است
به هرحال همه مذهبی اینگونه نمی اندیشند. تعمیم یک تفسیر، امر روایی نیست و تصدیق استبداد صرفا به منظور خنثی کردن یک تفسیر ناصواب، باختن انصاف و خلاف اخلاق است
نوشتم : در کدام مذهب تفسیر صواب داریم ؟
پاسخ دادند که :
از آن رو که مذهب ستیزی به بهانه خردورزی برای شما به یک ایدئولوژی تبدیل شده و بدتر از آن قربانی این ایدئولوژی گشته اید و بسان مذهبیان تمامیت خواه و انحصارگرا، خود را نه طالب حق، بلکه مالک آن میدانید و جز به جهان بینی زمینی خویش، قادر به داشتن جرعه ای حسن ظن به دیگر تفاسیر نیستید، طبیعی است که در هیچ مذهبی، هیچ تفسیری را صواب نبینید و نیابید و گفتگوی تان با هزاران چون من، عقیم بماند.
در پاسخ برای شان نوشتم : دوست عزیز :
پاسخ یک پرسش این همه نبود ! .
ولی همین هم که نوشتید گونه ای پاسخ بود .
دوست گرامی :
چرا بایستی یک تفسیر نیازمند "حسن ظن" باشد ؟ ! .
چرا بایستی یک ایده ، فکر ، روش ، مسلک ، که الی ماشاالله ! ادعای سعادتمندی بشر را دارد آن قدر از دلیل و برهان عاجز باشد که حسن ظن طلب کند ؟
چرا در ریاضیات برای اثبات 2+2=4 هیچ نیازی نیست که طرف استدلال حسن ظن داشته باشد یا سوء ظن ؟
چرا مذاهبی که هزاران سال :
حدیث ، روایت ، مقتل ، داستان ، تاریخ ، حکایت ، شاعر ، فیلسوف ، متکلم ، عارف ، مرتاض ، جن گیر ، دعا نویس ، درویش ، صوفی ، پرده دار ، مجاهد فی سبیل الله ، فقیه ، آیت الله العظمی ، مفتی ، مولوی ، محتسب ، .... قس علیهذا ....
حتی جرات اشاره به یک نمونه رای صواب را نبایستی داشته باشند ؟
چرا میان همه روش های برخورد و تعامل ، دوری و عقیم نهادن گفتگو را بایستی انتخاب کنیم ؟
چرا ؟
برایت می گویم :
به همان دلیل که اشراق جواب نداد
فلسفه مشایی جواب نداد
پای استدلالیان چوبین از آب درآمد
عرفان و شطح و تامات سر از رمالی و جن گیری و شعبده درآورد
اوتاد زمین را عجب و خودپسندی و میل به ناحق فرا گرفت
آخر الامر تلفیق با سوسیالیسم و مارکسیسم و علم عدالت به دوش کشیدن حتی صد سال نیز نتوانست دوام یابد .
آخر الامر نمایندگان خدا از مسجد و مدرسه و خرابات و دیر بیزار شده و ( آشکارا ) راه مجلس و قصر و دولت و دارالاماره را در پیش گرفتند .
پاسخ یک پرسش این همه نبود ! .
ولی همین هم که نوشتید گونه ای پاسخ بود .
دوست گرامی :
چرا بایستی یک تفسیر نیازمند "حسن ظن" باشد ؟ ! .
چرا بایستی یک ایده ، فکر ، روش ، مسلک ، که الی ماشاالله ! ادعای سعادتمندی بشر را دارد آن قدر از دلیل و برهان عاجز باشد که حسن ظن طلب کند ؟
چرا در ریاضیات برای اثبات 2+2=4 هیچ نیازی نیست که طرف استدلال حسن ظن داشته باشد یا سوء ظن ؟
چرا مذاهبی که هزاران سال :
حدیث ، روایت ، مقتل ، داستان ، تاریخ ، حکایت ، شاعر ، فیلسوف ، متکلم ، عارف ، مرتاض ، جن گیر ، دعا نویس ، درویش ، صوفی ، پرده دار ، مجاهد فی سبیل الله ، فقیه ، آیت الله العظمی ، مفتی ، مولوی ، محتسب ، .... قس علیهذا ....
حتی جرات اشاره به یک نمونه رای صواب را نبایستی داشته باشند ؟
چرا میان همه روش های برخورد و تعامل ، دوری و عقیم نهادن گفتگو را بایستی انتخاب کنیم ؟
چرا ؟
برایت می گویم :
به همان دلیل که اشراق جواب نداد
فلسفه مشایی جواب نداد
پای استدلالیان چوبین از آب درآمد
عرفان و شطح و تامات سر از رمالی و جن گیری و شعبده درآورد
اوتاد زمین را عجب و خودپسندی و میل به ناحق فرا گرفت
آخر الامر تلفیق با سوسیالیسم و مارکسیسم و علم عدالت به دوش کشیدن حتی صد سال نیز نتوانست دوام یابد .
آخر الامر نمایندگان خدا از مسجد و مدرسه و خرابات و دیر بیزار شده و ( آشکارا ) راه مجلس و قصر و دولت و دارالاماره را در پیش گرفتند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر