دیوار دفاعی پیرامون تهران بزرگ ! ؟

شما , اگر یک : 

صاحب منصب دولتی باشید که در تهران روی سهم اش از بودجه حساب می کند .

بازاری تهران باشید که خریدهای دولتی هر ساله برای شما ویلا , خانه های آن چنانی , گرین کارت , ارتباطات دولتی , ... به ارمغان آورده . 

نظامی باشید که بواسطه بودجه های نظامی اقوام آشنایان اش را پیرامون خود گرد آورده است . 

سیاست مدار باشید که با بودجه دولتی ( بودجه کل کشور ! ) برای خود استقبال کننده , مشایعه کننده , هوادار , وبسایت , وبلاگ , ... ترتیب داده است . 

.....

و حتی , اگر یک شهروند عادی تهران باشید که به برکت بودجه کل کشور !  اندکی آسوده تر از سایر شهر های بزرگ و بسیار مرفه تر از نقاط اقماری ( کردستان ,سیستان بلوچستان , ایلام , خوزستان , ... ) روزگار می گذراند . 

در خواهید یافت که آویختن به افسانه کورش مایه تداوم هر آن چه پیش تر گفتیم نخواهد بود . 

زیرا کورش نیز حداکثر به  باژ (باج) گیر دیگری قابل تحویل است ! . 

وقتی که تا یکصد سال پیش در همه دنیا و هم اکنون در بیشتر مناطق دنیا چیزی جز زور بازو قدرت را جابجا نمی کند .

بنابراین شما در فلسفه دیگری خواهید آویخت :

در فلسفه دیگری که  منابع نفتی , کوه ها , دریاها , رودخانه ها , اراضی بایر , همه سرزمین را (انفال )  مِلکِ طَلقِ کسی می داند که هزاران سال پیش می زیسته و نواده و نماینده اش نیز در جوار شما و در همان تهران به دیگران قابل نمایاندن است . 

و هر کس که مخالف تداوم حرامخواری شما ( به گفته دوست عزیزم خیام ) باشد , به حکم و به فرمان او می توان جانش را گرفت و از هستی ساقط اش کرد . 

شما ممکن است ادا و اطوار و ژست های بیشماری از ایران باستان , کورش , داریوش , گرگ , دده قورقود , اصلاح طلبی , چپگرایی , و غیره در پیش بگیرید , اما همگی بر یک چیز متفق خواهید بود و آن هم این که : 

این بهترین دیوار دفاعی و پیله ای است که به دور خود تنیده اید ! .  

حال بیایید صادقانه با خود بیندیشیم که این رفتار از انسانیت ما ریشه می گیرد یا از ددمنشی ما ؟