مهم ترین عیب ، و همزمان
مهم ترین مزیت ،
مهم ترین و بیشترین فایده عملی ،
خواستنی ترین تاثیر ،
مهم ترین عامل جلب افراد ، بخصوص افراد حقیر ، به
دین و مذهب !؟
همین است ، که به مجرد اعتقاد یافتن ، فرد ، اعم از اینکه :
بیسواد ، روشنفکر ، متحجر ، نادان ، متخصص ، فقیر ، ثروتمند ، باشد یا نباشد ،
خود را به جای پیامبر ، نبی ، امام ، قدیسین ، صحابه ، حضرت عباس ، موسی ، هارون ،
گذاشته و فی الفور برای خودش حقانیت آنها را متصور شده ، بدنبال نقش
متضاد یعنی معاویه ، ابوسفیان ، ابوجهل ، یزید ، فرعون ، ابرهه ، قارون ،
قوم لوط ، شمر ، خولی و ... می گردد و یکی را ، دم دست ، یافته ، بجای آنها
گذاشته و بر او می تازد . ( آن فرد نگون بخت ، حتی ، شاید ، بقال سرکوچه
شان یا پسرهمسایه که در بچگی به او زور گفته باشد ! ) ، زیاد فرقی ندارد ،
وی "وارث" (به گفته دکتر ، پایین صفحه !) آن نقش می باشد و بایستی برای
خودش : قاسطین ، مارقین ، ناکثین ، نهروان ، بدر ، صفین ، کربلا ، عاشورا ،
... بتراشد .
البته فرد مورد نظر ما ، احساس قدرت و اعتماد بنفس
زیادی می کند ولی این ها را به قیمت آسیب دیدن دیگران بدست می آورد ، آسیب
دیدن :
خواهرش ، مادرش ، دخترش ، همسرش به بهانه حجاب و نجابت
برادر ، پسر و پدرش به بهانه نصیحت و هدایت
دوست و همکارش به بهانه امر به معروف و نهی از منکر
بهایی ، سنی ، یهودی و مسیحی و کمونیست به بهانه تولا و تبری
و .... هریک از افراد جامعه به بهانه ای یا به تصور و تجسمی .
و متاسفانه ، کمتر راه برگشتی برایش باقی می ماند .
زیرا اگر بازگردد و به یک انسان معمولی ، مانند دیگران تبدیل شود ،
و دیگر احساس اینکه امام زمان ، پیامبر ، نماینده خدا ، جانشین خدا ، نایب
امام زمان است ، نداشته باشد ، بسیار مفلوک و عاجز می شود و تحمل این
حقارت را نمی تواند داشته باشد ، بنابراین چه بسا تا آخر عمر ترجیح بدهد که
در شهر کورها صاحب یک جفت چشم بظاهر بینا باشد !
سیاست مداران ،
رهبران و متولیان استبداد دینی ، اولین کسانی نبودند که خودشان را
متفرعنانه یا متضرعانه ، با حضرت علی (ع) مقایسه می کردند ، بلکه آقای
دکتر عزیزمان ، نیز ، گهگاه به این امر دست می یازید . او نیز خودش را با
علی (ع) مقایسه می کرد . و حقانیتی علی وار برای خودش قائل بود ، به
کتابهای شان رجوع کنید مثال فراوان است .
 |
| چقدر لذت داره آدم با کسی همانند سازی کرده باشه که دشمنی دیگران با او را به حسادت تعبیر کرده باشند . |
 |
| آدم آن قدر میتواند با قدیسان پیامبران امامان هم ذات پنداری کرده باشد که برای خودش در همان حد که به آن ها نسبت داده می شود ، سجایای انسانی (به عبارت دیگر مافوق انسانی و ملکوتی) قائل باشد . این که فرد از خودش تصویر خوبی داشته باشد ، خیلی عالی است ، اما داشتن تصویر یک اسطوره و توانائیها و اختیارات یک اسطوره باعث فاجعه و کشت و کشتار گردیده و می گردد . |
.................
حین شب گردی ، ببخشید : وب گردی های همیشگی در فضای مشهور به مجازی به پستی از هواداران معلم عزیزمان آقای دکتر علی شریعتی برخوردم .
مطلب گیرایی که دوستان انتخاب کرده بودند این بود :
بسیار جای شکر داشت که دکتر ، در ابتدای جمله ، تاکید کرده بود :
" روشنفکر نبی مرسل نیست ، امام معصوم نیست "
یاد چیزی افتادم ،
... انگار یک جای کاری اشکال داشته باشد !
... ، اما ! ، کجای کار اشکال داشت !؟
بله درست حدس زدید : " امّــــا " ی بعد از گزاره اشکال داشت !
با رجوع به ادبیات دینی و مذهبی مان ، سعی کردم الگویی برای این سفسطه ، این برهان فاسد ، بیابم .
از عبادت نی توان الله شد ، [ اما ] ، می توان موسی کلیم الله شد !
آدم نمی تواند خدا شود ، حتی آمده است که نمی تواند او را ببیند ( لم ترانی ) ، [ اما ] به نظر سعدی ، رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند ، بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت .
این ممکن شدن محالات ، الگویی است که مرتبط در متون و فرهنگ و گزاره های دینی تکرار می شود .
بتدریج ، یاد مواردی از این روش که در سیاست ، نه در "تنهایی" و "گفتگو با خود" ، بلکه در شرایطی که جان و مال و هستی انسان ها بدان بسته و مرتبط است افتادم :
فقیه امام یا پیامبر نیست ، [ اما ] ، ولی فقیه همان اختیارات امام معصوم و پیامبر اکرم را دارد .
امروز امام در غیبت است و رسول در خاتمیت ، [ اما ] ، ولایت فقیه شعبه ای از ولایت امامان و پیامبراست .
و احکام و گزاره هایی از این دست بسیارند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر