مکتب ، مذهب و فیگور اعتراض ، حافظ ایسم

در ادامه گفتگوی دیروز ، پس از چاق کردن نفس ، با دوست عزیزم که هنوز نمی دانم موافق است کامنت هایش را نشان دهم یا خیر ، گفتگو را ادامه دادیم . 

بعضی نکات آن را که تمایل دارم نظر دیگران را نیز در مورد آن بدانم ، برای تان می گذارم  :

دوست عزیز :
در این که حافظ در بعضی غزلیات اعتراض به دورویی و ریاکاری نشان می دهد ، چیز تازه ای در فرهنگ دینی نبوده ، تمام روحانیون ( آخوندها ) واحد ها و درس های اخلاق پاس می کنند و بسیاری از آن ها کتاب در زمینه اخلاق ( یعنی همین شناخت ریاکاری و دغل بازی ) کتاب و تالیف دارند ، حتی کسانی که آن ها را تجسم ارتجاع و خونریزی می دانیم ! .
در فرهنگ ما اعتراض یک شغل است ، یک فیگور است ، اصلا یک مذهب است ! .
مذهب شیعه خیلی اعتراض آمیزتر و بظاهر انقلابی تر از امثال حافظ می باشد .
شیعه تا آن جا پیش می رود که اساس دین اسلام را به ساختگی بودن متهم می کند ، تا آن جا اعتراض و بد قِلِقی می کند که قرآن را تحریف شده بر می شمارد ! ، تا آن جا اعتراض می کند که بجز خود پیامبر برای هیچ یک از فرمانروایان دیگر صلاحیتی قائل نمی شود !؟.
هیچ گاه حافظ نمی تواند در حد یک ملای شیعه معترض باشد ! .
در ثانی این گونه اشعار فقط متعلق به حافظ نیست ، هر شاعر درباری یا غیر درباری دیگر نیز یکی دو تا غزل این گونه چه بسا مستدل تر داشته و دارد :
برخیز تا یکسو نهیم این دلق ازرق فام را
بر باد قلاشی نهیم این شرک تقوا نام را
هر ساعت از نو قبله ای با بت پرستی می رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را ( سعدی)
یعنی بجای این که به "پَر و پای" این شخص یا آن صوفی ، یا آن ملا بپیچد ، مفهوم را بیان نموده ، و صد ها و هزاران شاعر دیگر .
اساسا خود امام خمینی نیز این گونه اشعار کم ندارد :
در میخانه گشایید برویم شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم
یا علامه طباطبایی و دیگران
این یک جور مد است ، هر فقیهی برای این که بتواند وجیه المله باشد تظاهر به عرفان و عشق می کند . این گونه می توان یاوه هم گفت ! .
علم فقه بسیار خشک است ، و دلچسب نیست ، با فقه نمی توان توده های عوام مردم یا حتی روشنفکران را به خود جذب کرد ، لاجرم بایستی تظاهر به عشق و عرفان و مستی و شراب (و اخیرا سوسیالیسم ) کرد تا بتوان دیگران را به قول حافظ افسانه کرد ! .
یا به گفته مولوی :
چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
فانی شو و چون عاشقان افسانه شو ، افسانه شو ! (مولوی)
حال از شما یک پرسش دارم دوست عزیز ، حافظ ، در ضمن این همه اعتراض آیا هیچ گاه راه حلی هم نشان داده است ؟
و حتی شاعران دیگر ؟
--------------------------
پی نوشت : 
از آیت الله زارعان ، روحانی ، فقیه و شاعر معاصر : 
فلک آن روز که طرح غم دلداران ریخت 
جمله را در قدح باده میخواران ریخت !
آسمان گر سر آشوب ندارد ز چه رو 
سر زلفین پریشان بر رخ یاران ریخت ! ؟ 
در عین حالی که مردم روستای حضرت حافظ یا سایر شاعران و عرفا چشم دیدن روستای مجاور یا قسمت علیا یا سفلای روستای خودشان را نداشته اند ، این حضرات مدام مفاهیم شعرشان را عالی و متعالی تر ساخته اند . 
می گویید نه ! ؟ ، یکی از برنامه های جناب حکیم دینانی را در تلویزیون ببینید ، که چقدر مفاهیم رازگونه و متعالی در این غزلیات نهفته است که تازه دارد کشف می شود و البته به درد مردم دور و بر خود شاعر نمی خورده بلکه شاعر این ها را برای مردم آخر الزمان ( که ما باشیم ) گفته است ! .
کار حافظ چه بوده است ؟ 
استفاده از مفاهیم نازک اندیشانه تر خرافی برای برانداختن و اعتراض به دکان دارانی که از مفاهیم  سطحی تر دینی بهره می گرفته اند . 
مانند اینکه سارقی ، سارقان دیگر را ملامت کند : چرا با مواد منفجره در گاوصندوق ها را باز می کنید ، بایستی با رمزیاب در آن ها را بگشایید ! . 
فعالیت های مولوی ، حافظ ، و امثال این ها به چه انجامیده است ؟ 
به بظاهر منطقی تر و قانونمند تر شدن کاربرد مفاهیم موهوم و خرافی در صحنه اجتماع . 
یک جور دینداریِ موهوم پرستانهِ روشنفکر مآبانه تر که حتی یک استاد دانشگاه هم احساس خجالت و شرم نکند از متصف بودن به آن . 
موهوم پرستی ای  که یک فیلسوف یک "ابوعلی سینا" هم بتواند به داشتن آن افتخار کند . 
آقای قرائتی روزی میان سخنرانی اش گفت : "بعضی از مردم دین شان را از شاعران می گیرند"  
 و درست می گفت ، این هم یک جور اش است .
به عبارت دیگر حافظ را می توان شریعتی زمان خود یا شریعتی را حافظ زمان معاصر نامید .
هر چند خوشبختانه شریعتی با تحت تاثیر قرار گرفتن از جوی که از او یک شریعتی ساخته بود ، با شاعران ، صوفیان ، و کلا دکان داران مخالف بود و مخالفت اش را نیز ابراز کرده بود .