هر چند در مقالات سیاسی و تحلیل ها دوستان و استادان تاکید ویژه ای بر تفکیک و تمایز بین حکومت و دولت دارند ، اما ، در عمل آیا ما ( مردم ) با دو چیز روبرو هستیم ؟
یعنی : آیا دولت ( اداره کننده کشور ) یک چیز (نهاد) است و "حاکمیت" یعنی آن سازوکاری که از طرف مردم بر رفتار دولت نظارت دارد نیز نهاد دیگری است ؟
برای پاسخ گویی به این پرسش ، ناگزیر ، بایستی چگونگی کارکرد دولت را شناخت .
از دیگر سوی بایستی در پرسش خود بازنگری کنیم :
آیا حاکمیت از طرف مردم بر رفتار دولت و کارکرد قوا نظارت دارد ؟
یا همان گونه که دیکتاتورها سعی می کنند نهاد های نظارت و تنظیم کننده رفتار و عملکرد خودشان را تحت سلطه و فرمان خود درآورند ( مانند رابطه بین مجلس خبرگان و جایگاه رهبری در کشور ما ) ، چه بسا دولت ها نیز حاکمیت مورد علاقه خودشان را بر سر کار آورند ؟
یعنی همان حاکمیتی که با آن بهتر می توانند تعامل داشته باشند یا به عبارت دیگر بهتر می توانند پشت سر آن پنهان شوند و از بازخواست مردم در امان باشند را برکشند ؟
اگر چنین باشد : می توان گفت ما با یک نهاد طرف هستیم و آن هم دولت است .
دولت آن قدر امکانات دارد که می تواند روزی یک انقلاب نمایشی در کشور ایجاد نماید ! .
دولتی که ناکارآمد است ، دولتمردی که با نیروهای روشنگر و پرسشگر نمی تواند کار کند طبیعتا ترجیح می دهد خفقان را بر کل جامعه حاکم سازد تا با آسودگی خیال بر کرسی مدیریت واسط ، مدیریت عالی ، سرپرستی نهادهای دولتی و عمومی ، تصدی گری ، ... بنشیند .
بزرگ دولت مردان ، مافیای حاکم بر وزارت خانه ها و شرکت های دولتی و بانک ها ، در قسمتی از قدرت ، ثروت و گردش مالی کلان متولیان مذهبی را شریک ساختند تا از آن ها به عنوان بلندگوی خویش بهره گیرند .
آن چه در عمل اتفاق افتاده است تکمیل چرخه تقسیم بودجه در میان دست اندرکاران می باشد .
زیر پا نهادن قانون سخت گیرانه محاسبات عمومی و آیین نامه معاملات دولتی بدون بهره گیری از بلندگو ها و مانورهای سیاسی ناممکن بود .
پاسخ گویی به حاکمان جدید بسیار آسان تر از رعایت بند بند بخشنامه ها و مقررات دولتی است .
تظاهر به دینداری و شرکت در مراسم و آیین های دینی که به کرنش در برابر ولایت فقیه و نمایندگان وی فروکاسته شده است ، صرفا با اندکی تغییر در رفتار و جذب فرهنگ قبرستانی و هیئتی امکان پذیر است ، اما عبور از سد ضوابط و مقررات به دشواری امکان پذیر می گردد .
...
یعنی : آیا دولت ( اداره کننده کشور ) یک چیز (نهاد) است و "حاکمیت" یعنی آن سازوکاری که از طرف مردم بر رفتار دولت نظارت دارد نیز نهاد دیگری است ؟
برای پاسخ گویی به این پرسش ، ناگزیر ، بایستی چگونگی کارکرد دولت را شناخت .
از دیگر سوی بایستی در پرسش خود بازنگری کنیم :
آیا حاکمیت از طرف مردم بر رفتار دولت و کارکرد قوا نظارت دارد ؟
یا همان گونه که دیکتاتورها سعی می کنند نهاد های نظارت و تنظیم کننده رفتار و عملکرد خودشان را تحت سلطه و فرمان خود درآورند ( مانند رابطه بین مجلس خبرگان و جایگاه رهبری در کشور ما ) ، چه بسا دولت ها نیز حاکمیت مورد علاقه خودشان را بر سر کار آورند ؟
یعنی همان حاکمیتی که با آن بهتر می توانند تعامل داشته باشند یا به عبارت دیگر بهتر می توانند پشت سر آن پنهان شوند و از بازخواست مردم در امان باشند را برکشند ؟
اگر چنین باشد : می توان گفت ما با یک نهاد طرف هستیم و آن هم دولت است .
دولت آن قدر امکانات دارد که می تواند روزی یک انقلاب نمایشی در کشور ایجاد نماید ! .
دولتی که ناکارآمد است ، دولتمردی که با نیروهای روشنگر و پرسشگر نمی تواند کار کند طبیعتا ترجیح می دهد خفقان را بر کل جامعه حاکم سازد تا با آسودگی خیال بر کرسی مدیریت واسط ، مدیریت عالی ، سرپرستی نهادهای دولتی و عمومی ، تصدی گری ، ... بنشیند .
بزرگ دولت مردان ، مافیای حاکم بر وزارت خانه ها و شرکت های دولتی و بانک ها ، در قسمتی از قدرت ، ثروت و گردش مالی کلان متولیان مذهبی را شریک ساختند تا از آن ها به عنوان بلندگوی خویش بهره گیرند .
آن چه در عمل اتفاق افتاده است تکمیل چرخه تقسیم بودجه در میان دست اندرکاران می باشد .
زیر پا نهادن قانون سخت گیرانه محاسبات عمومی و آیین نامه معاملات دولتی بدون بهره گیری از بلندگو ها و مانورهای سیاسی ناممکن بود .
پاسخ گویی به حاکمان جدید بسیار آسان تر از رعایت بند بند بخشنامه ها و مقررات دولتی است .
تظاهر به دینداری و شرکت در مراسم و آیین های دینی که به کرنش در برابر ولایت فقیه و نمایندگان وی فروکاسته شده است ، صرفا با اندکی تغییر در رفتار و جذب فرهنگ قبرستانی و هیئتی امکان پذیر است ، اما عبور از سد ضوابط و مقررات به دشواری امکان پذیر می گردد .
...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر